Did you run out of love...or did you run of love?

https://www.youtube.com/watch?v=hYE_0CFOARA

Αναθεματισμένη Playlist... εσκεμμένη "τιμωρία"... σκέφτομαι... Και θέλω να σε "σπάσω", να σπάσω την μοναδική σιωπή που κουβαλάς μέσα σου κάθε φορά που σε ρωτάω "γιατί"... Μα πρώτα σπάω εμένα... Είναι πιο εύκολο βλέπεις...

"Αν"...

"Αν"

Ο φόβος γινόταν αγκαλιά...

Το δάκρυ γινόταν χαμόγελο...

Κάθε σιωπή γινόταν μια γλυκιά λέξη...

Και κάθε "όχι" γινόταν "ναι"...

Τότε όλα μας τα "ΑΝ" θα έπαιρναν φόρα και κουτρουβαλώντας χαρωπά εκείνη την μεγάλη κατηφόρα της αγάπης, θα γίνονταν ένα τεράστιο "ΝΑ" και θα άλλαζαν ετούτο τον κόσμο...

Μα... θαύματα δεν γίνονται... παρά μόνο αν τα πιστέψεις...ακούς? 

Κανένα "φύγε" δεν άλλαξε τον κόσμο, κανένα "όχι" ...

Όλα τα "ναι" τούτου του κόσμου στα χαρίζω απλόχερα...ακούς?

Γιατί πιστεύω...ακούς?

Κανένας φόβος...κανένα σκοτάδι, καμιά σιωπή... Μόνο εγώ & εσύ, ακούς? 

Γιατί...? Μην με ρωτάς, δεν ξέρω να σου πω...

Ξέρω μονάχα πως εκείνες τις στιγμές που φοβάσαι, φοβάμαι και εγώ...

Μα δυο φόβοι μαζί γίνονται ένας και παλεύονται πιο εύκολα, ακούς?

"ΑΝ" η αγάπη αρκεί ... Σε αγαπάω από το πιο βαθύ πηγάδι, μέχρι το πιο μακρινό αστέρι... 

όπως λένε οι παιδικές ψυχές... 

Σε αγαπάω, ακούς?

Κι αν όλα μας τα "αν" δεν γίνουν ποτέ "να"

θα τους δώσουμε εμείς μια σπρωξιά να αρχινίσουν να κουτρουβαλάνε...

Ακούς?

3,2,1 ...  ε για μόλα...

Ο χρόνος...

Τελευταία έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου... Με έναν μαγικό (μα περίεργο) τρόπο πέρασαν 9 μήνες... Γεμάτοι μήνες... με άπειρα και ποικίλα συναισθήματα...

Κάποιες στιγμές ευχήθηκα ο χρόνος να σταματήσει... Να ρίξει άγκυρα στο ρολόι της ζωής μου, να συντονιστεί με τους χτύπους της καρδιάς μου και να γίνει χρώμα...

Εκείνο το βαθύ κόκκινο ...  Του αίματος... Να θέλω ο χρόνος να είχε χρώμα κόκκινο... τι τρελό!!!

Και εσύ? Σε ρωτάω...

-αν ο χρόνος είχε χρώμα,τι θα ήταν?

-"καφέ..."
- καφέ γιατί?
- γιατί είναι γήινο... πατάς γερά στα πόδια σου...

Διαφέρουμε... με έναν μοναδικό τρόπο... μα ο χρόνος μας μαζί μοιάζει με ουράνιο τόξο... Ακόμα κι αν κάποιες φορές δεν ξεχωρίζω τα χρώματα... Ακόμα κι αν κάποιες φορές είναι θολά...

Ο χρόνος... αυτός που είναι έτοιμος να φύγει... μας "μεγάλωσε" ... μα μας έφερε πιο κοντά...
Δεν ξέρω πόσο κοστίζουν μερικά λεπτά ευτυχίας... ξέρω όμως πως αν είχαν χρώμα... θα ήταν κάτι από το κόκκινο μου και το καφέ σου...

Γιατί ο χρόνος παλεύεται μόνο αν υπάρχεις εσύ...

Και ξεκινάς να γράφεις... πάλι... για "εκείνον"...

Δεν έχει σημασία που βρίσκεσαι...αν γύρω σου γίνεται χαλασμός...

Δεν έχει σημασία τίποτε άλλο...

For you there is only he...

Τώρα καταλαβαίνεις... την διαφορά...

Τώρα καταλαβαίνεις πως το "αλλιώτικο" τα μάτια σου δεν το είδαν απλά...

μα το αναγνώρισαν κιόλας...

Τώρα ξέρεις... πόσο "αλλιώτικη" είναι η αλήθεια σου μαζί του...

Πόσο αδημονείς αυτή την αλήθεια να την κάνεις εικόνες...

Να την ντύσεις με τραγούδια...

Να την ζεις καθημερινά...

Δεν ξέρω "που", δεν ξέρω για "πόσο" ... 

Έχει σημασία μόνο το "μαζί" ...

Οπουδήποτε και για όσο...

Κι αν αυτό το όσο καταφέρουμε να το κάνουμε "πάντα"...

τότε θα ξέρω πως η αλήθεια μας χωράει πολλά χαμόγελα σε μια φωτογραφία...

πολλά πατουσάκια σε ένα διπλό κρεβάτι...

πολλές στιγμές καμωμένες από εσένα και εμένα...

που θα τις ονομάσουμε  "αναμνήσεις"...

Δεν υπάρχει τίποτε άλλο... μόνο εσύ...

Και αν αυτό είναι το δικό μας παραμύθι...

'Ελα να το ζήσουμε...

Κι άσε τους να λένε...

πως τα παραμύθια είναι για μικρά παιδιά...

Ποιος είπε ότι δεν είμαστε?

For me, there is only you...

Χρώμα? 

Διάλεξε εσύ... δεν έχει σημασία...

Μα πως...έχει...μία καρδιά έχει χρώμα κόκκινο...

Σχήμα?

Όπως σου βγει η ζωγραφιά...

Μα πως μια καρδιά έχει συγκεκριμένο σχήμα...

Δεν έχει σημασία....σου λέω...και χαμογελάω...

Μα εγώ έχω μάθει να ζωγραφίζω την "αγάπη" σαν μία κόκκινη καρδιά...

Και τώρα εσύ έρχεσαι να μου πεις, πως δεν έχει καμία σημασία το χρώμα ή το σχήμα?

Έλα κοντά μου... πλησίασε...κι άλλο... κλείσε τα μάτια σου... φέρε μου την παλάμη σου... ακούμπησε την στην καρδιά μου και πες μου κάτι...ότι σου έρθει στο μυαλό...

Σε αγαπάω...

Προσπάθησε να ζωγραφίσεις τον ρυθμό της καρδιάς μου όταν μου ψιθύρισες "σε αγαπάω..." Μπορείς? 

Μπορείς ...μα δεν έχει σημασία... η ζωγραφιά...

αλλά αυτό που νιώθεις ζωγραφίζοντας την και κοιτώντας την...

Κατάλαβες?

Έτσι είχα μάθει...από παιδί...

Έτσι έμαθα μεγαλώνοντας...

 

  

  

“What's meant to be will always find a way” ...

Πόσο καιρό έχω να γράψω...? Πολύ... Και να που έφτασε Ιούλιος... Και να που είναι Κυριακή...
Και εγώ εδώ μπροστά από την οθόνη... Δύσκολος μήνας ο προηγούμενος, δύσκολος και αυτός θα πω...και δεν ξέρω τι εύχομαι...

Εκείνο το μαγικό ραβδάκι που το έβαλα είπαμε? Που το έχω κρύψει?
Σχεδόν έχω ξεχάσει την μορφή του... Και τώρα να που ήρθε η στιγμή να το αναζητήσω ξανά...

Τι κάνω λάθος?  Κύκλος είναι η ζωή... Και εγώ κύκλους κάνω γύρω από τον άκρατο συναισθηματισμό μου...Και είναι εκείνες οι φορές που νιώθω σαν 5 χρονο παιδάκι που δεν μπόρεσε να εξηγήσει γιατί  άφησε ανοιχτό το βαζάκι με τα μπισκότα και του έβαλαν τις φωνές γλύκά μεν...αλλά τους τις έβαλαν... Ακόμα κι αν είχαν δίκιο...

Πως να περιγράψει τι νιώθει το παιδάκι? Δεν περιγράφεται...νιώθεται μόνο... Να, είδε το βάζο στον πάγκο, με τα λαχταριστά μπισκοτάκια και πήρε καρέκλα, παραλίγο να πέσει μάλιστα και με ένα τεράστιο χαμόγελο άνοιξε το βάζο πήρε ένα μπισκοτάκι, δοκίμασε διστακτικά και έκλεισε τα ματάκια του για να απολαύσει κάθε μπουκιά... Του είχε λείψει η γεύση... Δεν το άφηναν να φάει τόσες μέρες... Αυτά τα "πρέπει" των μεγάλων...

Πως να σου εξηγήσω... όλα τα άλλα γύρω μου είναι απλά εκεί γιατί υπάρχουν... δεν με νοιάζει πως, γιατί και πόσο...

Εσύ είσαι το βάζο με τα μπισκότα μου...Που τόσες μέρες δεν μπορώ να γευτώ ενώ μου έχει λήψει αφόρητα η γεύση σου... Μπορώ να κοιμάμαι και να ξυπνάω δίπλα στο βάζο μέχρι να βρω τρόπο να το "ανοίξω" πάλι... Μα δεν μπορώ να φανταστώ τον "πάγκο" μου άδειο από την γεύση που αφήνει στα χείλη μου η δική σου γεύση...

Κατάλαβες???
Αν όχι.. τότε σίγουρα κάτι κάνω λάθος ...

                                         

" Κι αν σκοτείνιασες κι άμα νομίζεις όλα πια τα έχεις χάσει
έλα,εγώ είμαι εδώ σ`το ορκίζομαι κι αυτό πως θα περάσει..."

Welcome home...

Επέστρεψα,μα δεν ξέρω για πόσο... Είχα απλά την ανάγκη να γράψω...
Τα μαύρα μου ανθρωπάκια κάνουν πάρτυ εδώ και μέρες...Και παρόλες τις φιλότιμες προσπάθιες μου, αδυνατώ να τα "εξαφανίσω"...

Όταν νιώθεις χαμένος κοιτάς στον ορίζοντα ή κλείνεις τα μάτια και αρχίζεις να πιστεύεις σε "θαύματα"?

Και είναι και εκείνες οι στιγμές, που έχεις την αναγκη να ακούσεις δυο λέξεις... μα δεν έρχονται ποτέ...

Το παράλογο του έρωτα?'Η ο παραλογισμός του ερωτευμένου? Ρητορική είναι η ερώτηση...φυσικά...

Κοιτώντας ένα τζάμι "στολισμένο" με σταγόνες ανοιξιάτικης βροχής και με τον πυρετό να ανεβαίνει...κλείνω τα μάτια...και αδειάζω το μέσα μου...

Εις το επανειδείν...